Ik zal steeds terugkomen

31 januari 2023

In het licht van een bleek winterzonnetje sta ik bij het graf van een man die even daarvoor door zijn familie ten grave is gedragen. Ik wacht tot de grafdelvers komen om het graf dicht te maken en overdenk het verloop van deze dag. Wat was het een waardige, warme uitvaart. In de kerk werden mooie woorden gesproken en aansluitend heeft een grote groep mensen meneer begeleid naar hier, zijn laatste rustplaats op deze oude begraafplaats. De naaste familie heeft als laatste afscheid genomen en is nu op weg naar het restaurant waar de koffietafel wordt gehouden. Ook hier zal ongetwijfeld worden stilgestaan bij het leven en sterven van deze echtgenoot, vader en opa.

Er steekt een straffe wind op en ik knoop mijn mantel wat hoger dicht. Ik realiseer me dat ik hier voor het laatst in 2021 was, in de eerste week van mei. Ik loop naar de plek van het graf waarin ik toen, met drie collega’s, de uitvaartkist van een andere echtgenoot en vader liet dalen.
In dit geval was er geen afscheidsdienst voorafgaand aan de begrafenis. Geen aanwezigheid van een gezin, familie, vrienden of bekenden. Want deze meneer was alleen. Gevlucht uit zijn vaderland, 20 jaar eerder. Zijn vaderland, waar zijn hele familie was uitgemoord. Via omzwervingen kwam hij in Nederland terecht. Hier leefde hij veilig, maar op zichzelf. Het vertrouwen in de mensheid was hij kwijt. Hij was alleen, hij bleef alleen, hij stierf alleen. Moederziel alleen.
In het licht van een klein voorjaarszonnetje bracht ik hem een laatste groet en wenste hem vrede, rust en een goede reis. En een hereniging met zijn familie, met zijn dierbaren die hij zo lang had moeten missen.

Ik kom weer in het hier en nu door de komst van de grafdelvers. Met een klein knikje naar de laatste rustplaats van meneer draai ik me om, maar niet voordat ik hem nog even toespreek: ik kom terug, over een paar maanden, in de eerste week van mei.

Wencke Niks
Uitvaartverzorger